Aktualności WIM

Historia Wydziału

Utworzono: 06 listopad 2012 |

| Odsłony: 4414

Wydział Inżynierii Mechanicznej z przekształcenia Wydziału Mechanicznego powstał w roku 1951, wraz z powołaniem w Bydgoszczy Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej. Przez 55 lat istnienia Uczelni działa nieprzerwanie. Pierwsi absolwenci Wydziału otrzymali dyplomy ponad 50 lat temu – w roku 1955.
Rozpoczynając od zera, kilka pokoleń naukowców i studentów z pasją, uporem, konsekwencją i oddaniem wykonało ogromną pracę doprowadzając Wydział Mechaniczny do dzisiejszego poziomu - jedynego wydziału technicznego UTP posiadającego pełne prawa akademickie.

Jak to się zaczęło...

W wyniku II wojny światowej Bydgoszcz została zniszczona w mniejszym stopniu niż inne polskie miasta. Z początkiem 1945 roku bydgoskie zakłady przemysłowe wznawiały pracę korzystając z niezniszczonych budynków, maszyn i urządzeń technologicznych oraz działającej infrastruktury. Na miejscu byli gotowi do pracy robotnicy i majstrowie, brakowało natomiast inżynierów, a nawet techników, którzy by organizowali i kierowali pracą zakładów. Sytuację pogarszał fakt, że przedwojenni inżynierowie oraz absolwenci przedwojennych politechnik kierowani byli, poprzez nakazy pracy, głównie do tych regionów, gdzie odbudowywano i uruchamiano zniszczone w okresie działań wojennych zakłady. Nieliczni powojenni absolwenci politechnik woleli pozostawać w ośrodkach, gdzie uzyskali wykształcenie i gdzie znajdowali lepsze warunki materialne oraz większe możliwości awansu.
Wówczas zarówno władze lokalne, jak i inżynierowie zrzeszeni w stowarzyszeniach naukowo-technicznych doszli do przekonania, że jedynym sposobem wyjścia z tej trudnej sytuacji kadrowej jest dokształcanie doświadczonych pracowników zatrudnionych w przemyśle. W wyniku wspólnej inicjatywy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich skupionych przy Oddziale SIMP w Bydgoszczy oraz Oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej w Bydgoszczy powołano Komisję Organizacyjną Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy. Inicjatywa ta znalazła poparcie władz politycznych, administracyjnych, jak i społeczeństwa regionu. Podjęte wspólne starania doprowadziły do powołania na mocy uchwały Prezydium Rządu z dnia 23.06.1951 r. pierwszej w ponad 600. letniej historii Bydgoszczy wyższej uczelni – Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, w skład której weszły: Wydział Mechaniczny z siedzibą w Bydgoszczy oraz Wydział Chemiczny z siedzibą przy Zakładach Sodowych w Mątwach koło Inowrocławia i przy Zakładach Chemicznych ERG w Bydgoszczy-Łęgnowie.

Trudne początki

Na możliwość rozpoczęcia studiów czekała liczna rzesza pracowników przemysłu, stąd duża liczba kandydatów – chęć studiowania na Wydziale Mechanicznym wyraziły 403 osoby przy planowanym naborze wynoszącym 120 osób. Komisja Uczelniana do egzaminu dopuściła 195 osób, zgłosiły się na niego 172, a zdało go 159. Ogółem na obydwa wydziały WSI przyjęto 229 osób. Indeks WSI w Bydgoszczy z numerem 1 wręczono studentowi Wydziału Mechanicznego Zbigniewowi Ajtnerowi, absolwentowi Państwowego Liceum Mechanicznego nr 2 w Bydgoszczy, a indeks nr 2 otrzymał Teodor Arndt.
Skromna uroczystość inauguracji pierwszego roku akademickiego na obydwu wydziałach Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej odbyła się 17.09.1951 r. Był to początek bardzo ciężkiego okresu – Uczelnię trzeba było tworzyć od podstaw, gdyż w momencie powołania nie posiadała ona własnej bazy lokalowej i laboratoryjnej, a nade wszystko własnej kadry naukowej. Zajęcia dydaktyczne prowadzili wówczas pracownicy przemysłu, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bydgoszczy. Właśnie w budynku tego technikum przy ul. Zygmunta Augusta 20 swoją pierwszą siedzibę znalazł Wydział Mechaniczny oraz rektorat. Dyrektor Technikum Mechaniczno-Elektrycznego wydzielił dla potrzeb WSI jedno pomieszczenie oraz udostępnił w godzinach popołudniowych sale lekcyjne. „(...) Dziwna to była szkoła. Do dyspozycji miała tylko jedną salę szkolną, której całe umeblowanie stanowiło jedno biurko i kilka krzeseł, wszystko wypożyczone. W sali tej mieścił się gabinet rektora, sekretariat uczelni, sekretariat Wydziału Mechanicznego, gabinet dziekana, magazyn i zaczątki biblioteki. Jednocześnie pełniła funkcję sali posiedzeń i narad. Jak ironicznie mówił rektor Pischinger, urzędował on „na skrzynce po mydle” (...)” – tak wspominał ten okres jeden z pierwszych pracowników oraz organizatorów WSI, późniejszy dziekan Wydziału Mechanicznego oraz Wydziału Telekomunikacji – mgr inż. Tadeusz Wysocki.
W początku lat pięćdziesiątych największą bolączką studentów (występującą również na politechnikach) był brak podręczników i skryptów. Aby ten brak chociaż w pewnym stopniu złagodzić studenci Zrzeszenia Studentów Polskich z własnej inicjatywy organizowali samokształcenie w grupach kilku lub kilkunastoosobowych, niejednokrotnie połączonych ze zbiorowymi konsultacjami, przystąpili również do wydawania odbijanych na powielaczu materiałów pomocniczych, zwłaszcza do ćwiczeń, opracowywanych bezinteresownie przez prowadzących zajęcia. Jednocześnie wykładowcy rozpoczęli pisanie skryptów, za które nie pobierali honorariów autorskich.
W czerwcu 1952 roku okazało się, że nowy rok akademicki trzeba będzie rozpoczynać w innych pomieszczeniach. Od września 1952 roku zajęcia odbywały się częściowo w budynku Zasadniczej Szkoły Zawodowej przy ul. Olszewskiego 20 (w 1990 r. przemianowanej na ul. Kordeckiego) – obecnie jest to budynek „A” kompleksu gmachów ATR. Do wyłącznej dyspozycji Uczelnia miała trzy sale wykładowe i jeden pokój. W dwóch salach urządzono laboratorium fizyki z zalążkiem przyszłego laboratorium elektrotechniki ogólnej. Pozostałą zajęto na administrację uczelni. Wykonano w niej drewniane przeszklone przepierzenie, poza którym zlokalizowano sekretariat Wydziału Mechanicznego i gabinet dziekana. Pokój o powierzchni ok. 20 m2 stanowił gabinet rektora i jednocześnie pełnił rolę salki zebraniowej. Reszta zajęć odbywała się w budynku Technikum Mechanicznego przy ul. Świerczewskiego 37 (która obecnie wróciła do starej nazwy ul. Św. Trójcy).
Plan drugiego roku studiów obejmował już ćwiczenia laboratoryjne z przedmiotów technicznych. Takich laboratoriów Uczelnia nie mogła na czas urządzić ze względu na brak pomieszczeń, jak i brak urządzeń laboratoryjnych. Z pomocą przyszły zakłady przemysłowe udostępniając Uczelni swoje zaplecze. Na przykład ćwiczenia z wytrzymałości materiałów odbywały się na terenie Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego. Inne ćwiczenia prowadzono w Pomorskich Zakładach Budowy Maszyn oraz Zjednoczonych Zakładach Rowerowych.
Jesienią 1953 roku, gdy z nowego naboru doszedł kolejny rocznik studentów, a dla studentów III roku trzeba było urządzić kreślarnie, wystąpił w uczelni kryzys lokalowy. Dyrektor Technikum Mechanicznego odmówił udostępnienia dalszych pomieszczeń i nie było gdzie prowadzić zajęć. Uczelnia rozpoczęła poszukiwania nowych pomieszczeń. Po wielu konferencjach na szczeblu miejskim i wojewódzkim podjęta została przez władze wojewódzkie decyzja przekazania WSI całego budynku przy ul. Olszewskiego 20, co znacznie złagodziło kłopoty lokalowe Wydziału i zakończyło atmosferę niepewności i tymczasowości, chociaż były jeszcze próby włączenia WSI do Politechniki Gdańskiej. Po przejęciu tego budynku nastąpił okres intensywnego organizowania laboratoriów Wydziału: metaloznawstwa, termodynamiki oraz obrabiarek i obróbki skrawaniem. Dzięki tym laboratoriom kilka lat po powołaniu WSI rozpoczęła się współpraca Wydziału z przemysłem regionu.
W pierwszym dziesięcioleciu Wydziału kadra nauczająca była dochodząca, gdyż zajęcia dydaktyczne odbywały się tylko w godzinach popołudniowych i wieczorowych. Stąd nie istniały żadne zakłady, zespoły czy pracownie, a tylko poszczególni pracownicy w ramach pracy społecznej zajmowali się organizowaniem takiego lub innego laboratorium czy nawet stanowiska.
Po czterech latach studiów pierwszy rocznik studentów rozpoczął swoje prace dyplomowe. Prowadzili je z-ca prof. mgr inż. Stanisław Miłoś z Politechniki Gdańskiej oraz mgr inż. Mieczysław Feld. Minister Szkolnictwa Wyższego powołał prof. Edwarda Geislera z Politechniki Gdańskiej na przewodniczącego Komisji Egzaminów Dyplomowych Wydziału Mechanicznego. Egzaminy odbyły się 28 i 29 czerwca 1956 roku. Zgłosiło się na nie 32 słuchaczy. Tytuł inżyniera otrzymały 24 osoby. Zdaniem prof. Edwarda Geislera, które sprecyzował w piśmie do Ministra Szkolnictwa Wyższego, ogólny zasób wiadomości, jaki wykazali zdający, był na poziomie słuchaczy Politechniki Gdańskiej.
Wspomnieć należy, iż pierwsi absolwenci Wydziału Mechanicznego WSI to jednocześnie pierwsi absolwenci szkolnictwa wyższego w Bydgoszczy. Charakteryzowali się oni wielką determinacją i siłą, byli zahartowani pięcioma latami działań wojennych, pragnęli swoją ciężką pracą przyczynić się do wzrostu poziomu technicznego w regionie bydgoskim.
W pierwszym okresie istnienia, pomimo wielu problemów i trudności, Wydział wykształcił około 400 inżynierów mechaników, przede wszystkim na potrzeby przemysłu z Bydgoszczy i najbliższych okolic. Dla studentów z dalszych ośrodków przemysłowych, przede wszystkim dla Grudziądza, zorganizowano w 1962 roku tzw. studia stacjonarno-zaoczne. Systemem tym wykształcono około 50 inżynierów mechaników, którzy stanowili główny trzon kadry inżynierskiej Grudziądza. W 1957 roku Wydział Chemii zawiesił swoją działalność. Wieczorowa Szkoła Inżynierska stała się na trzy lata Uczelnią z jednym wydziałem. Jednocześnie w tym okresie władze WSI rozpoczęły starania o przekształcenie Uczelni w dzienną Wyższą Szkołę Inżynierską bazując na potencjale Wydziału Mechanicznego. Podstawowym zadaniem w tym zakresie było przystosowanie bazy lokalowej i laboratoryjnej dla potrzeb przyszłej szkoły dziennej. W roku 1959 rozpoczęto budowę hali warsztatowej (obecny budynek „C”), którą ukończono w 1961 roku, a oddano do użytku 16.02.1962 r. W latach 1960-62 zbudowany został budynek audytoryjny (obecny budynek „B” rektoratu) oddany do użytku w 1963 r. Tak więc w roku 1963 Uczelnia, a co za tym idzie i Wydział Mechaniczny, dysponowała czterema budynkami (włączając w to budynek sali gimnastycznej). Stworzona została baza lokalowa umożliwiająca utworzenie Wyższej Szkoły Inżynierskiej.

Rozwój Wydziału

Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12.09.1964 r. z mocą od 01.08.1964 r. przekształcono Wieczorową Szkołę Inżynierską w Wyższą Szkołę Inżynierską w Bydgoszczy prowadzącą nauczanie w trybie studiów dziennych i studiów dla pracujących (wieczorowych i zaocznych). Jednocześnie dokonano podziału Wydziału na zakłady. W styczniu 1965 r. Minister Oświaty i Szkolnictwa Wyższego wydał zarządzenie wprowadzające zmiany organizacyjne w Wyższych Szkołach Zawodowych. W jego efekcie utworzono podporządkowany Dziekanowi Wydziału Mechanicznego Wydział Ogólnotechniczny z Zaocznym Studium Zawodowym i Wieczorowym Studium Zawodowym. Nie promował on jednak absolwentów, tylko prowadził na pierwszych latach wspólne, poza dwoma przedmiotami wymiennymi, zajęcia dla wszystkich kierunków: mechanicznego, elektrycznego i budownictwa. Po dwóch latach mechanicy pozostawali na swoim macierzystym wydziale, elektrycy przechodzili na powstały już wówczas Wydział Telekomunikacji, a dla studentów budownictwa zorganizowano punkt konsultacyjny Politechniki Poznańskiej. W 1967 r. Zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego zmieniono organizację WSI w Bydgoszczy tworząc w miejsce zakładów zespoły.
W sierpniu 1974 r. nastąpiło połączenie Wyższej Szkoły Inżynierskiej oraz bydgoskiej Filii Akademii Rolniczej w Poznaniu i utworzenie nowej Uczelni – Akademii Techniczno-Rolniczej. Utworzenie ATR skutkowało daleko idącymi zmianami organizacyjnymi. W 1975 r. Uczelnia przeszła na strukturę instytutową. Wydział Mechaniczny stał się Instytutem Technologii i Eksploatacji Maszyn na prawach wydziału. W miejsce dotychczasowych zespołów dydaktycznych powołano zakłady.
Rosnąca liczba studentów na Wydziale, w tym również pracujących, spowodowała konieczność zmian organizacyjnych na studiach zaocznych. W 1972 r. utworzono w Grudziądzu punkt konsultacyjny o nazwie Zawodowe Studium Zaoczne będące faktycznie filią Wydziału Mechanicznego. Zostało ono zlikwidowane w 1982 r. w wyniku ówczesnej polityki Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Szacuje się, że w grudziądzkiej filii Wydziału studiowało ponad 500 studentów.
Od roku akademickiego 1973/74 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki zezwolił na prowadzenie na Wydziale jednolitych studiów magisterskich. Spowodowało to stopniową likwidację studiów na poziomie inżynierskim. Ostatni absolwenci studiów dziennych inżynierskich opuścili Wydział w 1976 r. Stopniowo likwidowano również studia wieczorowe - ostatni studenci przyjęci zostali w 1981 r. W 1973 r. uruchomiono zajęcia na utworzonych wyjątkowo i przejściowo uzupełniających studiach magisterskich dla absolwentów WSI w Bydgoszczy zatrudnionych na stanowiskach nauczycieli akademickich. W latach 90-tych Wydział ponownie uruchomił dzienne studia inżynierskie.
Rozwój Uczelni, powstawanie nowych wydziałów, powodował kolejne problemy lokalowe. W marcu 1966 r. ukończono prace nad założeniami inwestycyjnymi rozwoju Uczelni do roku 1980. W planach tych przewidziano przeniesienie Wydziału z dziekanatem oraz administracją na ul. Seminaryjną. Na przełomie lat 70-tych okazało się, że dotychczasowe założenia rozwoju WSI nie zostaną zrealizowane. W 1972 r. uzyskano zgodę na lokalizację Ośrodka Szkół Wyższych w Bydgoszczy, skupiającego wszystkie uczelnie miasta, na terenie między Bydgoszczą i Fordonem. Tymczasem dla zaspokojenia bieżących potrzeb Wydziału Mechanicznego Uczelnia otrzymała zgodę na zaadaptowanie hali warsztatowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej (obecnie budynek „F” przy ul. Kordeckiego), gdzie w 1973 r. nastąpiła przeprowadzka dwóch zespołów. W budynku tym znalazła również pomieszczenia biblioteka wydziałowa. Od roku 1973 Wydział dysponował również Ośrodkiem Mechanizacji Rolnictwa w Osielsku. W latach 80-tych do dyspozycji Wydziału oddano cały budynek 2.3 oraz II i III piętro budynku 2.5 w Ośrodku Szkół Wyższych w Fordonie, co umożliwiło przeprowadzkę niektórych zakładów z ul. Olszewskiego. Dalszy rozwój lokalowy Wydziału umożliwiło dopiero wybudowanie oddawanej partiami w latach 1993-98 hali technologicznej, co pozwoliło na przeniesienie pozostałych jednostek, w tym z Osielska, do Fordonu i zakończenie długiego procesu integracji Wydziału w jednej lokalizacji.
Pewna stabilizacja związana z powołaniem w 1964 r. Wyższej Szkoły Inżynierskiej pobudziła aktywność naukową pracowników dydaktycznych. W latach 1968-1973 pierwszych 13 pracowników obroniło rozprawy doktorskie. Tak więc w 1973 r., w przededniu powołania ATR, Wydział zatrudniał na pełnym etacie 3 samodzielnych pracowników naukowych na stanowisku docenta oraz 9 pracowników ze stopniem doktora nauk technicznych. W 1988 r. Wydział zatrudnia już 62 doktorów nauk technicznych. Jednocześnie rosła liczba samodzielnych pracowników naukowych, przybywało również profesorów tytularnych. Wzrost liczby zatrudnionych na Wydziale profesorów umożliwił przekształcanie dotychczasowych zakładów w katedry. Krokiem milowym dla Wydziału związanym z rozwojem naukowym kadry było uzyskanie 26.04.1993 r. uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn. Pierwsza obrona pracy doktorskiej mgra inż. Stanisława Mrozińskiego z Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn odbyła się 31.01.1995 r. Od tego czasu zakończono z wynikiem pozytywnym 33 przewody doktorskie, otwartych jest 20 następnych. Dalsza wytrwała praca pozwoliła na osiągnięcie przez Wydział 30.09.2002 r. pełnych praw akademickich - uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn. Pierwsze kolokwium habilitacyjne dra inż. Dariusza Borońskiego z Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn odbyło się 11.10.2005 r. (zatwierdzenie przez CK ds. stopni i tytułów 26.06.2006 r.). Kilka dalszych przewodów jest w toku.

Wydział po 55 latach istnienia

Obecnie Wydział Mechaniczny jest jedynym wydziałem technicznym ATR posiadającym pełne prawa akademickie. Zatrudnia 92 pracowników naukowo-dydaktycznych, w tym 21 samodzielnych (9 profesorów tytularnych – w tym 6 na stanowisku profesora zwyczajnego ATR, 12 doktorów habilitowanych – w tym 10 na stanowisku profesora nadzwyczajnego ATR), i 46 pracowników techniczno-administracyjnych. Posiada szereg bardzo dobrze wyposażonych, specjalistycznych laboratoriów dydaktyczno-badawczych, z których Laboratorium Podstaw Konstrukcji Maszyn posiada akredytację Polskiego Centrum Akredytacji, a laboratorium Katedry Inżynierii Materiałowej certyfikat jakości Biura Certyfikacji Polskiego Rejestru Statków.
Wydział od lat należy do najlepiej pozyskujących fundusze na realizację projektów badawczych wydziałów ATR. W ostatnich kilku latach zrealizowano na Wydziale ponad 30 grantów Ministerstwa Nauki i Informatyzacji. Coraz szerszy jest zakres współpracy międzynarodowej. Poszczególne katedry współpracują m.in. z uczelniami z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Austrii, Holandii, Czech, Ukrainy, Białorusi, Kolumbii. Jako przykład szerokiej współpracy międzynarodowej wskazać można pracowników Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn, którzy uczestniczą m.in. w V Programie Ramowy UE w pracach badawczo-rozwojowych projektu SPOTS GRD1-2002-70014 „Standardisation Project for Optical Techniques of Strain Measurement”, współpracują z krajowymi i zagranicznymi ośrodkami i firmami w międzynarodowych projektach badawczych w ramach inicjatywy EUREKA E!3074 ASPIS „Zastosowanie wielowarstwowych paneli stalowych w konstrukcji statków” oraz E!3496 IMPERJA „Poprawa Trwałości Zmęczeniowej Połączeń Nitowych Stosowanych w Konstrukcjach Lotniczych” oraz w Centrum Zaawansowanych Technologii RIMAMI w temacie „Inteligentne środowiska dla kontroli ryzyka, sterowania i diagnostyki w przedsiębiorstwach przyszłości”.
Dysponując wykwalifikowaną, własną (sic) kadrą naukową i dobrze wyposażonymi akredytowanymi laboratoriami Wydział jest w stanie prowadzić liczne badania naukowe oraz rozwojowe dla przemysłu. Przykładem szerokiej współpracy Wydziału z przemysłem jest dynamicznie rozwijająca się Katedra Techniki Tworzyw, która pozyskała w ostatnim czasie od wiodących firm światowych nowoczesny sprzęt do przetwórstwa tworzyw polimerowych. Dzięki temu możliwe jest prowadzenie badań i nauczanie studentów na najwyższym poziomie odpowiadającym zapotrzebowaniu przemysłu.
Wysoki poziom badań i wynalazków potwierdzają liczne krajowe i zagraniczne wyróżnienia i nagrody dla pracowników Wydziału. Za Laserowy Ekstensometr Siatkowy (LES) do diagnostyki maszyn i urządzeń zespół realizatorów z Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn (wraz z Instytutem Technologii i Eksploatacji w Radomiu oraz Wydziałem Mechatroniki Politechniki Warszawskiej) otrzymał złoty medal na 49. Światowej Wystawie Wynalazków Naukowych i Przemysłowych Innowacji „Brussels-Eureka 2002” w Brukseli, brązowy medal na 3. Międzynarodowej Wystawie Wynalazków „Innowacje 2000” w Gdańsku w 2000 r. oraz w 2002 r. List Gratulacyjny Prezesa Rady Ministrów RP. Za zautomatyzowany system monitorowania procesu propagacji pękania SMP zespół realizatorów z Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn (wraz z ITiE w Radomiu) otrzymał złoty medal na 51. Światowej Wystawie Wynalazków Naukowych i Przemysłowych Innowacji „Brussels-Eureka 2002” w Brukseli, srebrny medal na 30. Międzynarodowej Wystawie Wynalazków, Nowych Technologii i Produktów w Genewie w 2002 r., srebrny medal na V Międzynarodowej Wystawie Wynalazków „Innowacje 2003” w Gdańsk, Puchar Ministra Nauki za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie wynalazczości” za rok 2003 oraz Dyplom Uznania Ministra Nauki i Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych. Oba systemy uzyskały Nagrodę Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego za rok 2001. Zespół realizatorów z Katedry Inżynierii Rolniczej (wraz z Instytutem Budownictwa Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa oraz Wydziałem Zootechnicznym ATR) Nagrodę Zespołową I stopnia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi za rok 2004 za opracowanie i wdrożenie techniki aplikacji konserwantów przy zbiorze wilgotnego siana prasami zwijającymi”.
Poziom naukowy i dydaktyczny sprawia, że zgodnie z wymogami Deklaracji Bolońskiej, Wydział ma prawo prowadzenia studiów na wszystkich trzech stopniach kształcenia: inżynierskim, magisterskim i doktorskim (dla wszystkich wydziałów technicznych ATR). Na Wydziale studiuje prawie 1100 studentów na kierunkach: mechanika i budowa maszyn, transport, technika rolnicza i leśna oraz wzornictwo. Wydział prowadzi także liczne studia podyplomowe. Warto podkreślić, że do tej pory gospodarczy krwioobieg regionu kujawsko-pomorskiego zasiliło ponad 7000 wysoko-wykwalifikowanych inżynierów i magistrów inżynierów, absolwentów Wydziału Mechanicznego. Największą satysfakcję pracownikom Wydziału daje fakt, że wg statystyki Biura Karier ATR na absolwentów Wydziału Mechanicznego oczekuje najwięcej ofert zatrudnienia spośród wszystkich kierunków Uczelni. Żaden z absolwentów nie pozostaje bez pracy, co więcej każdy ma szansę pracy zgodnie z uzyskanym wykształceniem. Wielu studentów podejmuje pracę w zawodzie już nawet w trakcie pobierania nauki na ostatnich semestrach studiów.
Potwierdzeniem wysokiej jakości kształcenia i kompetencji kadry jest uzyskanie w ostatnim czasie 5 letniej akredytacji zarówno Państwowej Komisji Akredytacyjnej, jak i Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych dla kierunku mechanika i budowa maszyn.

W opracowaniu wykorzystano m.in. opracowania 50 lat Akademii Techniczno-Rolniczej im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy pod red. A. Jazdona i M. Kozłowskiego oraz 50 lat Wydziału Mechanicznego Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy 1951-2001 pod red. A. Jazdona, M. Kozłowskiego i M. Styp-Rekowskiego.

Adam Lipski i Dariusz Skibicki

Studia I stopnia

Proces Boloński

Opinie o wydziale

PDF Drukuj Email KRAJOWE RAMY KWALIFIKACJI

Zasady rekrutacji

Szkoły patronackie

Patenty ogólnie

Patenty ogólnie

Świadectwa ochronne

Historia Wydziału